W 2014 roku na centralnym placu Mińska zburzono zabytek architektury – Muzeum Historii Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Postawiliśmy sobie za zadanie zaproponowanie alternatywy dla istniejącego projektu budynku, który miał powstać w jego miejscu.

Po przeprowadzeniu analiz historycznych i urbanistycznych opracowaliśmy trzy alternatywne koncepcje zagospodarowania placu na terenie Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.

Układ Placu Oktiabrskiego zmierzał w kierunku pewnej symetrii. Bryły budynków, które go otaczały, równoważyły się i zamykały plac. Po wyburzeniu Muzeum Historii Wielkiej Wojny Ojczyźnianej doszło do swoistej kompozycyjnej porażki. Ogromny plac zaczął wydawać się jeszcze większy. Pałac Republiki przestał być centrum kompozycji, pomimo symetrycznych fasad.

Projektując nową bryłę, ważne było uwzględnienie historycznie ukształtowanej wysokości i kompozycyjnego komponentu placu Oktiabrskiego. Nowa bryła miała równoważyć budynek Beltelecomu, a z drugiej strony nie kłócić się z Pałacem Kultury Związków Zawodowych.

Koncepcja 1+2

Pierwsza i druga koncepcja łączy wspólne rozwiązanie przestrzenne – prostokątny budynek, przecięty po przekątnej na dwie trójkątne bryły. Za pomocą tej osi przekątnej wizualnie połączyliśmy symbole kulturowe Mińska – Operę i Teatr Janki Kupały.

Oś stanowi jednocześnie ulicę handlową i przestrzeń publiczną z dostępem do rzeki Świsłocz i ulicy Zybickiej.

Jeśli bryła od strony placu ma taką samą wysokość jak dawne muzeum, to bryła położona bliżej Domu Związków Zawodowych ma dwie dodatkowe szklane kondygnacje.

Pierwsza opcja charakteryzuje się surową fasadą z elementami konstruktywizmu. Jej proporcje są zbliżone zarówno do fasady muzeum, które znajdowało się w tym miejscu, jak i do budynku Beltelecom po przeciwnej stronie placu.

Stworzyliśmy neutralną bryłę zewnętrzną, która kontrastuje z nowoczesną, szklaną fasadą wewnątrz bryły od strony ulicy handlowej.

Tworząc „konserwatywną” wersję rozwiązania fasady, postawiliśmy sobie za cel jak najlepsze wpasowanie nowej bryły w tkankę placu i alei. W tym celu zidentyfikowaliśmy rytm, proporcje i techniki fasady charakterystyczne dla alei i zburzonego muzeum.

Ponieważ budynek muzeum stanowił etap przejściowy między stalinowskim imperium a radzieckim modernizmem, postanowiliśmy kontynuować ten kierunek. Stworzyć nowoczesny, surowy i minimalistyczny budynek z nowoczesnych materiałów, ale w zgodzie z charakterem otaczającej go zabudowy.

Druga opcja jest mniej surowa, ale również opiera się na właściwych proporcjach. Bryła i dekoracja budynku harmonijnie wpisują się w zastaną zabudowę. Na pierwszy rzut oka układ okien wydaje się chaotyczny, ale opiera się na złożonym algorytmie, który podkreśla unikatowość fasady.

W tej wersji rozwiązania elewacji postanowiliśmy pokazać, że nowoczesna architektura może organicznie wpasować się w istniejącą zabudowę, ale jednocześnie być odważna. Praca na kontraście to powszechna technika w projektowaniu historycznej zabudowy, najważniejsze jest, aby nowy budynek nie skupiał na sobie całej uwagi. Proporcje i dekoracja budynku harmonijnie wpisują się w istniejące otoczenie architektoniczne.

Koncepcja 3

Ta wersja charakteryzuje się zupełnie innym rozwiązaniem przestrzennym. Pozwoliliśmy sobie na maksymalną swobodę, nie zapominając o naszych wytycznych dotyczących rozwiązań fasadowych. Zaprojektowaliśmy złożony obrys budynku ze zmienną liczbą kondygnacji fasady od strony placu.

Najwyższa część budynku jest proporcjonalna do budynku „Velcom”, a najniższa – do Pałacu Związków Zawodowych. Tę różnicę połączyliśmy ze spadzistym dachem, który powtarza kąt nachylenia frontonu pałacu.

Plastyczność elewacji tego wariantu opiera się na wertykalnym motywie Pałacu Republiki i Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, co stanowi ważną technikę w kształtowaniu zabudowy.

Zmodernizowaliśmy tę technikę: podział pionowy został wykonany poprzez obniżenie bryły, co nadaje elewacji większą dynamikę. Ta opcja podkreśla wolumetryczne rozwiązanie fasady.

Opracowując koncepcje, opieraliśmy się na przeprowadzonych analizach urbanistycznych i architektonicznych, które pomogły nam stworzyć architekturę adekwatną do miejsca i czasu. Pomimo nowoczesnej elewacji, nowe budynki oddają hołd swojemu poprzednikowi i nadal opowiadają jego historię.

Projekt spotkał się z bardzo dobrymi recenzjami prasy i poparciem mieszkańców Mińska. Niestety, nie przekonało to dewelopera do ponownego rozważenia wcześniej zaproponowanego projektu.